Kiedy w mojej głowie zrodził się pomysł wakacyjnego projektu dla nauczycieli, w pierwszej chwili pomyślałam – „A co, jeśli nikt nie weźmie w nim udziału?”. Chwilę potem uderzyłam się w pierś i odpowiedziałam sama sobie – „Nie, to niemożliwe, przecież nauczyciele polonijni kryją w sobie nieposkromione pokłady energii i kreatywności”. I nie myliłam się. Zgłoszenia, które napływały do mnie w czasie projektu potwierdziły to, że nauczyciele polonijni to nie tylko niezwykle utalentowane osoby, ale także osoby, które prawdziwie kochają kraj, z którego pochodzą i o którym nauczają.
Do kogo skierowany był projekt?
Projekt „Wakacyjna Polska oczami nauczyciela polonijnego” skierowałam do nauczycieli polonijnych z całego świata. Zasady uczestnictwa były proste – nauczyciele mieli za zadanie pokazać, czym jest dla nich Polska, zachwycić kawałkiem naszej Ojczyzny, pokazać jej piękno innym nauczycielom polonijnym oraz polonijnym uczniom. W czasach naznaczonych pandemią nie każdemu z nas dane było odwiedzić Polskę, co więcej, nawet jeśli już udało nam się dotrzeć do Ojczyzny, to często było to spotkanie po rozłące trwającej przynajmniej kilkanaście miesięcy. Jednocześnie tym większa była nasza radość ze spotkania z bliskimi oraz możliwości zobaczenia znanych miejsc, za którymi często tęsknimy. Ci, którym udało się dotrzeć na wakacje do Ojczyzny, mogli podzielić się z nami swoim kawałkiem Polski, a także zachwycić tych, dla których wakacje w Polsce pozostawały nieosiągalne. Nauczyciele nie zawiedli i bardzo chętnie włączyli się do wakacyjnej akcji.
Założenia projektu
Projekt „Wakacyjna Polska oczami nauczyciela polonijnego” zakładał odwrócenie ról. Zwykle to my, nauczyciele polonijni, prosimy uczniów, aby przedstawili nam jakiś wycinek „ich” Polski, przywieźli z podróży zdjęcie, widokówkę, fotografię. Teraz miała przyjść kolej na nas. Polska widziana oczami nauczyciela polonijnego jest inna od tej, którą widzi, zna, poznaje dziecko czy uczeń polonijny. To kraj naszego dzieciństwa, naszego dorastania, a nie tylko kraj, w którym mieszkają nasi dziadkowie, z którego pochodzą nasi rodzice. To miejsce pierwszych przyjaźni i miłości. Żyjąc na emigracji, wspominamy ten kraj z ogromnym sentymentem. Nauczyciele polonijni mieli za zadanie pokazać kawałek swojej polskiej duszy, kawałek ich Polski, czyli dowolną pracę inspirowaną naszym krajem. Mogli podzielić się z innymi swoją fotografią, wierszem, obrazem czy piosenką. Możliwości pozostawały nieograniczone. Prace mogły przedstawiać samych nauczycieli, jaki i Polski krajobraz, folklor, kulturę – rozgrzaną łąkę, zielony las, zgiełk miasta lub wiejską ciszę. Tak też się stało.
Nauczyciele nie zawiedli
W projekcie wzięli udział nauczyciele z całego świata – Europy, Australii czy Stanów Zjednoczonych. Zgłoszenia to przede wszystkim fotografie, ale pośród prac znalazły się również wiersze, obrazy oraz kolaże. Wszystko inspirowane naszą Polską. Nauczyciele przedstawiali zazwyczaj ich rodzinne strony, miejscowości, w których się wychowywali i dorastali. Mogliśmy podziwiać wiele miejsc, od gór aż po Bałtyk – Kraków, Warszawę, Łódź, Malbork, Kazimierz, Podborze, Opolszczyznę czy region Kaszub. Łąki, pola, konie, bociany, miasta i wsie.
Nadesłane wiersze przepełnione były nostalgią, wspomnieniami oraz tęsknotą za pięknem polskiej przyrody. Zachwyciły wszystkie prace – wiersze, fotografie, a także fantastyczny kolaż i obraz. Reportaż z naszych działań możecie obejrzeć tutaj: Reportaż z wakacyjnego projektu dla nauczycieli polonijnych.
Jako organizatorka projektu chciałabym serdecznie podziękować wszystkim uczestnikom, każdemu nauczycielowi, który wziął udział tej właśnie akcji. Kolejny raz pokazaliśmy, że potrafimy zrobić coś naprawdę pięknego. Stworzyliśmy razem wspaniałą galerię prac twórczych, które teraz możemy wykorzystać podczas naszych zajęć w szkołach polonijnych. Utwierdziliśmy się w przekonaniu, że nasza nauczycielska dusza to polska dusza. Kochamy nasze małe ojczyzny. Niech tak pozostanie.
